Neslihan Isındere - Özlemin

“Son zamanlarda çok uyuyormuşum
Öyle diyor herkes…
Şaşkın bunlar yahu!
Bilmiyorlar ki,
Ne zaman uyumak için gözlerimi kapatsam
Hayallerimizle birlikte
Yüzün geliyor gözümün önüne…

Bununla da kalmıyorlar
Aklım bir karış havadaymış
Ne diyeyim şimdi ben bunlara!
Söylesem mi acaba?
Karşıma çıktığın gün
Aklımı da başımdan aldığını…
Yada boş ver,
Sonra kalkıp seni sorup dururlar bana.
Anlatmak zorunda kalırım
Belki de kıskanırlar seni.
Onu anladığım an
Keserim zaten sözümü…
Bilirsin
Kendimden bile kıskanırım seni.
Zaten bir şey bilmiyor bunlar
O yüzden gerek yok
Bunu da bilmesinler”

Böyle başlamayı düşünüyordum
Sana yazacağım mektubuma.
En son konuştuğumuz gibi,
Yüreğimi dökecektim satırlara.
Ve senin eline geçtiğinde mektup,
Özenle toplayıp yüreğimi, Yerleştirecektin kendi yüreğine.

Bilirsin yaşayamam yüreksiz.
O yüzden alelacele,
Rüzgarların koynunda…
Kendi yüreğini salacaktın yanıma
Ve o günden sonra biz,
Çıkartacaktık aramızdan
Özlem denen o duyguyu…

Her sabah kim erken uyanırsa,
Yüreğine bırakacaktı ilk günaydınını.
Uyuyan bir “günaydın” ile hayat bulacaktı
Ve yüreğine her baktığında
Bir hayatı bulacaktı…

Bulacaktı…
Eğer ki özlemin bağlamasaydı elimi kolumu…
Seninle ilgili her şey iyi güzel de,
Araya özlemin girince
Tarifsiz acılara bürünüyorum…
Yine girdi sana olan sözlerimle arama
Ne zaman aşkından bahsetmeye kalksam
Tutuldu elim
Kurudu kalemim…

O yüzden yine özlemle dolu
Bir mektup yolluyorum sana
Her harfte her satırda denk geleceksin ona.
Ve denk geldiğinde
Kaçır aşkım gözlerini ondan
Yüz bulamasın girmesin bir daha aramıza…