Neslihan Isındere - İnandır Beni Annem

“Yaşandıkça düzelmiyordu hayat,
Tıpkı yaşlanmakla büyümediği gibi insanın”

Ne de güzel söylemiş şair…

Başından bozuk olan bir hayatın içinde geçirdiğin her gün,o bozuk hayatın bir vidası daha sökülüp,parçalarına ayırmaya çalışırken seni…
Kim inandırabilir ki,gelecek günlerin güzelliğine. İstemiyorum artık pollyanna'nın maskesinden. Zaten zamanla kendisi düşüyor,gözyaşlarımla birlikte yüzümden. İnananlarda çıkarsınlar artık yüzlerinden şu maskeyi.

Masallarda kalmış o yalanlar. Yok artık acıların karşısında gülebilen bir varlık. Ve yok güldürebilen bir hayat.

Çocukluğumda kaldı en masum gözyaşlarım. Bir damlası yere düşmeden,yapabilirken bu hayatta her istediğimi,şimdilerde aksalar da sabaha kadar,bir durdurabilen yok kuruyana kadar.

En huzur bulduğum yerdi annemin kucağı. Şimdilerde oraya bile sığamaz olmuşken,kim bahsedebilir bana huzurun bir parçasından…

Ama ALLAH inandırsın,ben inandıramam,şairin de dediği gibi, her gün biraz daha yaşlansam da,hiç büyümedim şu hayatta.
Sende inan annem… Ben hala ayağı masaya çarptığında akarken gözyaşlarım, senin “döveceğim ben onu” lafına inan küçüğünüm.

Gözümü açar açmaz çarpıştım hayatla.
Hadi “döveceğim ben onu” de annem.
Hadi sende beni inandır,sil tüm gözyaşlarımı annem...