Neslihan Isındere - İlacımsın Sen

Gitmekle gidilse,
Her adımımda bir anımı bırakır
Buradan fizana kadar uzanırdı yolum…
Gel gör ki;
Çocukluğumuzda yarım bıraktığımız lokmalarda
“Arkandan ağlar” sözüne kandığımız gibi,
Kanıyoruz
“İnsanın geçmişi bırakmaz peşini” sözüne,
Ve başımızı alıp gidemiyoruz bir adım ötelere…

Gitmekle unutulsa,
Her köşe başında düşürürdüm acılarımı,
Ama biliyorum ki;
Yerde ilk bulan
Kalmasın diye üstüne tüm acılar
Arkamızdan koştururdu
Gözümüzün içine bakıp
“Bu sizden düştü” bayan deyip
Tekrar yerleştirirdi acılarımızı ta içimize…

Gel de git…
Gel de unut…

O yüzden ben vazgeçtim gitmekten
Gel!
Sende vazgeç gitmekten…
Yine inanmaya devam edelim Yarım bıraktığımız her lokmanın
Arkamızdan ağlayacağına
Ve ağlatmayalım ardımızdan
Yarım bıraktığımız tüm hayallerimizi…

Unutmayı bile unutmuşken ben
Gel!
Sende vazgeç bizi unutmaktan…
Düşürme beni gözünden,
Düşersem gözünden
Görmez gözün
Ne beni
Ne acılarımı,
Görmeden basarsın yaralarıma
İşte o zaman daha çok acır canım…

Hadi her şeyden vazgeçelim
Hayallerimizi ben yapıştırırım
Kırıldıkları yerlerden,
Sen kaldır acılarımı düştükleri yerden
Gördüğünde üzülme!
Nasıl geçer bunlar diye…
Sahibi sen olsan da acılarımın
Yine de senin bir gülüşünle
Kapanmaz mı sanıyorsun
Açtığın tüm yaralarım…