Neslihan Isındere - Hüzün Arsızı

öyle an gelir,avazın çıktığı kadar bağırmak istersin..
sanırsın tüm biriktirdiklerin,tüm içindekiler
o an o saniye içinden çıkacak..
istersin istemesine de,
öyle bir duruma gelirsin ki
etrafındakiler değil,sesini sen bile duyamazsın
aslında üstün güçlerim olsun ne kadar isterdim
mesela doğan güneşi olduğu yere mıhlardım
gece nedir bilmezdi dünya
bilmesinler de
insan içindeki karanlıkta kaybolurken birde buna ne gerek var
çok sürmüyor ama bu hayalim
her sabah güneşle beraber doğsada yeni birgün
gecelerin o zifiri karanlığında gerçekler tokat gibi çarpıyor
arsızlaşıyorsun zamanla
hüzün arsızı oluyorsun..
öyle arsızlaşıyorsun ki
mutluluğu uzaktan mı gördün,
gördüğün an dön geri.. !
uyma ona,senin ana kucağın hüzün