Neslihan Isındere - Araf

Söz verdiğim gibi unutmadım seni. Seninle ilgili her bir şeyi. Balkon camımda duruyor hala,beraber aldığımız ve birlikte ektiğimiz gül. Hani sen unutmuştun da dikenlerini temizlemeyi,parmağıma batıp kanatmıştı.

Aslında biliyor musun? Acısı geçsin diye parmağımı öptüğün an,tamamen karışmıştın sen artık,iliklerime kadar…

Fakat sulamıyorum ama o gülü. Tıpkı giderken,döneceğinin sözünü verip,can kattığın gibi canıma, o da giderken gözünden damlayan bir damla yaş ile canlı duruyor hala.

Arada sözümü çiğneyip,çok kere unutmaya yeltendim seni. Hatta gittiğin güne defalarca döndüm durdum. Zamanı durdurup, o zamansız gidişini silerim diye geçmişten. Ardından unuturum diye,
Hem sildiğimi,hem gittiğini…
Ama yine de ihanet edemedim,ne verdiğim söze,ne de döneceğin güne…

Bu,
Senden uzak
Gözlerinden uzak
İlk defa kelimelerimi uzaklara savuruşum…

Bu,
Sana olan sözlerimin
Ağzımdan çıktığı gibi
Yüreğine değil İlk defa kağıtlara düşürüşüm…

Ve bu,
Sana yollayacağım
Ama sayısını hiçbir zaman hatırlayamayacağım
Mektupların ele başısı…

Bitmedi!

Dinle!

Senin bu gidişin bir yüreği arafta bırakma çabası
Senin yokluğun bir yürek ağrısı…

Bil!

Sensiz aldığım her nefes,yüreğimde bir bıçak yarası
Ve ben artık mekik dokuyorum yaşamla ölüm arası…