Savaş çığlıkları tüketmişti gücünü
Oysa söz vermişti kendine
Hani yılmayacak
Yıkılmayacaktı
Yara almıştı yüreği
Köpüren dalgalara baktı
Bir adımdı kurtuluşu
Çaresizdi
Kırılmaya razı olmuş
Parçalanmıştı kalbi
Bedeli ise tutamadığı gözyaşları
İncinmişti
Atılan oklar on ikiden vurmuş
Sözler delip geçmişti yüreğini
Yeri yoktu bu dünyada
Gitmeliydi
Tek başına savaşamazdı
Kuğular içinde çirkin ördekti
Uzattığı eli kırıklar içinde
Yenilmişti
Gözleri kördü belki ama yüreği açık
İçini acıtıyordu duyduğu sözler
Yanlışlar doğrular içinde
Kaybetmişti
İnanmıştı oysa iyinin var olduğuna
Yüreği ayaklar altında ezilirken
Yine nefreti kendine
Yine dipteydi...