Necip Suat Canarslan - Donmuş Zamanlar

Son günlerde hava soğuk,
çok soğuk, alışılmışın ötesinde.
Her zamanki yerimdeyim,
yazmaya çalıştığım
notlardan oluşan,
okuduğunuz kitapçığa mekan.
Bölümünde şehrin,
motorlu araç trafiği yok.
Güne özel, o alışılmış insan
kalabalıkları da…
Şehri bölen çay,
küçük bir gölet
oluşturuyor doğal olmayan.
Sıcak penceresinde lokalin,
bir öğle sonrası…
Zaman donuyor,
soğuğunda şehrin,
eksi bilmem kaç...
Kaç...
Kaçlar! ..
Eşlik ediyor,
buzdan nehrime,
şehrin hareketsiz bölümü.
Natürmort perspektif üzerinde
birkaç ördek, belki de kaz,
hareketsiz biblolar…
Miyop zorlanıyor detaylarda.
Çok da emin olamayacak,
alacalı olanı değiştirmemiş olsa,
kaz ayağını.
Yürümek ya da kaymak arasında,
anlamaya çalışırken, olan biteni.
Karşı kıyıda,
tanıdık bir köpek, daha önceki
gelişlerimden hatırladığım. Hani şu, sokağa terkedilip de,
Yerel idarenin, hakları adına,
birtakım işlemlerden geçirip,
kendi haline bıraktığı…
Geçirip koca yazı, bulunduğu yerde,
köpeklik bile yapamadan.
Soğuktan etkilenmiyor gözükse de,
her zamanki uyuzluğu üzerinde.
Sanki, buz üzerindeki,
hareketsiz baleyi seyretmekte.
Bilemiyorum…
Her nasılsa,
donmuş zamanıma karışan sesler,
dağıtıyor dikkatimi.
Balkona çıkıyorum seyretmek üzere.
Biraz mahçup! ..
Soğuğa inat yürüyenler,
hak arayışında bir grup eğilim.
İçim ısınıyor! ..
Tamamladığında kortej serüvenini,
sıcaklık kayboluyor,
hissediyorum zemheri ayazını…
Ördekler ve köpeği arıyor,
gözlerim,
bulamıyorum.
Dondurmak isterken zamanı,
hayır,
düzeltiyorum!
Eritmek,
potasında mekanın…
Çünkü,
daha anlamlı sonuçlar yakalayacağıma
inanırken,
notlarıma devam ediyorum...