Necdet Göknil - Aşk Masal Değil

Yokluğun ağır geldi
Taşıyamadım..
Bin yıl geçti aradan
Ne yüzümde bir sevinç
Ne dizlerimde derman..
Ne de dizelerimde
Bir tek güleç sözcüğüm olmadı
Sen yanımda olmayınca
Yazamadım..
Yokluğun ağır geldi
Kimselere kızamadım...

Akşamın karanlığı çökünce..
Kapandı yüreğimdeki bütün perdeler.
Hani dostlarım,
Dost bildiklerim,
Hani neredeler?
Senden başka kimsem yokmuş meğer...
Meğer
Sen varsan..
Gönül bahçemde
Çiçekler açarmış,
Rengarenk kelebekler uçarmış...

Sen benden gitmiştin
Sen yoktun ya..
Yalnızlığımı yorgan yapıp
Uyudum geceleri..
Ellerin yoktu ya..
Ellerimle dokunamadım ya tenine..
İşte o zamanlarda
Çok üşüdüm.

Gün oldu..
Soğuk, kara gecelerde
Seni yıldız yaptım,
Aydınlandım.
Kimi zaman..
Korku dolu düşlerimden
Sessizce uyandım.
Usul usul ağladım.
Yokluğunda
Bir kez daha anladım ki:

Aşk buymuş
Acı biber yemiş gibi..
Kor ateşlere düşmüş gibi
Küçük çocuklar gibi:
Her şeye gülmüş,
Ya da elinden oyuncağı alınmış
Herkese küsmüş gibi..
Dizleri kanayıp,
Ağlamış,
Sokaklarda düşmüş gibi...

Aşk buymuş..
Mertçe,
Hasretle,
Özlemle,
Yalansız dolansız,
Yürek dolusu,
Tüm kara renklere inat
Bembeyaz sevmekmiş.
Aşk buymuş..
Gerisi fasa fiso!
Gerisi bir oyunmuş..

Aşk buymuş..
Aşk,
Bir varmış,
Bir yokmuş...

Sen
Benden gittikten sonra
Bir kez daha anladım:

Aşk..
Masal değil,
Aşk..
Varmış...