Nazmi Sancar Yıldırım - Özlem

Bakmıyor ki, bir giden geriye
Özlemin adı yok

Tadı da…

Tahtakale yokuşundan çıkıyorum avuç içlerimde umutlarım
Sımsıkı tutuyorum onları
Sonra hayallerim
Onlarla çıkıyorum ömrümün tüm yokuşlarını
Yoksa kesilir dermanım
Biliyorum
Birşeyler umuyorum yollardan
Ve yıllardan
Ne de olsa
Özlemin adı yok
Zamanıda, elbet biter…

Yıllar sırtında taşıyor kederli insanları
Buğulu bakışlarında bitkinlik
Bir yerde bırakacak, belki de
Bir zaman
Bir aman
Bir liman
Arıyor, çıktı çıkacak yoluna
Belki yorulup yıllar,
bizi de bırakır aynı ümitler durağında
Çünkü, Özlemin adı yok

Tadı da…

Özlemek tuhaf şey, dayanılacak gibi değil
Ne adı
Ne sanı
Ne tavrı
net değil Tutamazsın
Tıkanır boğazında yutamazsın
Bir şekile koyamazsın
Özlemek tuhaf şey
Adı yok…

Gözlerin, gözlerin nemlenir
Hasret ocağında demlenir
Solar renkler, mevsimler geçer üzerimizden
Renksiz acı mevsimler
Başımız üstünde resimler
Anılar
Cansız birer hatıra
Yoklarlar gelir gider
Anılar
Silinmez birer iz
Görünmez birer yara
Gelinmez birer uzak
Sonra özlemek…

Tutmuyor ki, bir defa ellerimi bırakan
Her nefeste canımızı yakan
Özlemek tuhaf şey
Ölümle sözlemek
Karanlık ufukları gözlemek
Kalbi kor ateşte közlemek
Tüm yokuşları düzlemek
Ve yine özlemek, inadına

Sarıyor yokluğunda, gitmiyor ki
Özlemin adı yok

Tadı da…

Birce, sf.24-25, Kutlu Yayınevi, Ağustos 2018 - İstanbul