Bir çocuk tanıdım sokakta
Yüreği batan güneş gibi hüzünlü
Gözleri yağan yağmur gibi ıslaktı...
Nerden baksan on yaşlarında
Bulmuş kuytu bir köşe
Sımsıkı sarılmış bir kediye
Masumca bakıyordu...
Ürküyordu insanlardan
Ne gelmişse başına
Vicdanı gelişmemiş
Her ihmali fırsat bilmiş
Pis egosunun peşinden gitmiş
İnsanlardan gelmişti...
Yaklaştım yanına
"Yavrum" dedim
"Neden sokaktasın bu saatte"
"Evim yok ki" dedi
Sonra başladı
Sormadan anlatmaya...
"Annem babam ayrıldı
Babam evlendi
Annem başka bir adama gitti
Bir de kardeşim vardı
Onu da biri aldı
Bir büyüyeyim
Bulacağım yerini"
Sıkıyordu minicik ellerini
Ağlamamak için
Zorluyordu kendini
Çaresizdi...
"Anne, baba" kavramı
Onun gözünde
Bir hiçti...
Çocuğun acısı içimi deldi
Ama elimden bir şey gelmedi...