Müzehher Gökmen - Yırtar Karanlığı

rüzgâr estikçe tenine
bir çocuk yürür bakışlarında
en üstte tepede
güneş serperken
aydınlık bakışlarında
çıkarsız selâmlardı insanlığı

büyümüştür çocuk
türküler söyleyerek
ellerinde emeğin izleri

masmaviydi yüreği
sevgiydi emzirdiği
dallarında büyütmüştü
ürettiği yeşili ıssız değildi
süzülmüştü umuduyla zamana
sevmekten vazgeçmemişti

ikibinonsekiz