Müzehher Gökmen - Tükenmez Yeşil

mezarlıklardan geçenler
karanlığa köprüler kurmuş
ılık bir esintiyle kanın sıvısı
kemiklere dokunmuş

heyûlâ kaybolunca içinin cidârına
güvenli köşelerden geçiyordu
uçurum kenarlarından
düşmemek için soğuk boşluğa

arıyordu gölgelerden kaçan yaşam
kendini kendinde
tarıyordu yeşillerle çoğalan dalları
şehrin hengâmesinden
itikâfa çekilen yara Yaradan'ına teslimdi

ikibinondokuz