Müzehher Gökmen - Dışına Soluyan Taş

gürültüden koşan
bir iç kanama şiir
üzünç uzun cümle
durulmuyor
teyelleniyor sızılar
yamalar büyütülüyor
bir şiirden diğerine
geçiliyor

kilitler güz ezberletir
gürültü çıkarmadan
bükülür renkler ışıkta eğilir gökkuşağı
kayanın dibinden
bakar dünya karaya çalar

sonunu bilmeden
düşüşleri, çıkışları
örer örümcek ağlarıyla
yoruldukça ölçer zaman
bakarken bir taş gibi denize
göz ağrım bırak

ikibinyirmi