Müzehher Gökmen - Buraya Kadar

karanlık bir aydınlık
gümüş renginde kuyu dibinde
içinin fazlasını
taşıyamamaktan sızan
dağıldı odaların sokağında elleri
tülleri rüyâlarını bölüştürdü

boşluklara kazılan çukurda
çözdü denizi kalp
şahlanan atı tuttu
doldurdu turnalar yaprakları bir düşünce aldı
seni oraya koydu

ömründen kalan narlar
elleriyle dağılan
sözlerinin buğusunda
yankılanıp toplayan
şifreli esti rüzgâr
uçuştu inatla

ikibinyirmi