Muzaffer Kalaba - Ateşten Gömlektir Sevdan 2

Söyle bana,
Ey sevgili yar;
Mecnun eyledin, çöllere düşürdün,
Yetmedi mi sevgili yar?
Koşturdun peşinden,
Koşturdun diyar, diyar.
Bu nasıl bir sevda?
Yelken yaptım ateşten gömleğini,
Açılıyorum sonsuz okyanuslara.
Ve
Meydan okuyorum;
Şimşeklere,
Yıldırımlara.
Parçalayın gökyüzünü tüm hışmınızla.
Söyleyin kara butlarınıza;
Boşaltsın üzerime yağmurlarını,
Söndürsün bu yangını;
Söndürsün söndürebiliyorsa...

Salın üzerime;
Okyanusun tüm tufanlarını.
Tsunamilerini,
Kasırgalarını.
Söndüremezler yüreğimden,
Volkanik dağlardan fışkıran,
Ve
Lavlar gibi akıp giden sevdanı...
Bir daha diyorum,
Bir daha,
Gökteki tüm sular,
Üzerime boşalsa da,
Nuh'un tufanı kopsa da,
Sönmez yüreğimden,
Sönmez bu kara sevda.
İşte böylesine vurgunum,
İşte böylesine tutkunum sana.
Ey sevgili yar...