Mutlu Çelik - İstanbul

Benim bir de
İstanbul maceram var.
995'de başlayan
Yağmurlu bir kasım gününde
Heyecanlı,
Bir o kadar da gergin.

Yazmıştım İstanbul'u
İlk kitabımda,
'İster gel ister gelme
Geçmeziyem bu şehrin,
Men güzelden anlaram
İstanbul şah-ı şehrin'

Demiştim
Bir gezmede İstanbul'u.
Şimdi,
Şimdi ne yazmaya
Ne gezmeye.
Şimdi,
Kötüleri üzmeye gidiyorum.
95 Kasımında
Yağmurla beraber.

Kapalı çarşıda Orhan Veli'yle tanışacağım
Topkapı, Ayasofya, Sultanahmet
Belki de dervişlere karışacağım.
Kimbilir,
Bir bakarsın boğazda teknelerle
Yarışacağım


İhtimal zayıf ama
Belki de en bilinmedik
Küfürlere alışacağım.
İstanbul,
Sana geliyorum
Yağmurla beraber 95 Kasımında.

Böyle başladı işte
Böyle gidişle.
Ve
96 Kasımında yağmurla beraber
döndüm.
Heyecanlı,
Bir o kadar da üzgün.

Ne mi oldu
Ne mi kaldı geride?

l: Deniz
Yaş: On sekiz
Sonuç: Aşırı doz.
(Hayalleri, anıları bir küçük not defterinde
yazılı o kadar...)

2: Can
Yaş: On yedi
Topuğundan bile iğneliydi.
(Son sözünde 'yaşamak istiyorum,' dedi, 'uyuşmadan yaşamak')

3: Esrahan
Ey güzel gözlü kız
Çok uğraştık seninle biz.
'yaşamam için ufak bir sebep' demiştin,
Denizi göstermiştim.
'öldü' demiştin,
Oysa ben
Maviliği demek istemiştim
Gözlerin gibi.
(Şimdi cezaevinde. Zaten evinde de cezalıydı.)

4
5
6
.
.
gider böyle
geride kalanlarım.

Ey be İstanbul
Ey uyuşuk taş toprak
Bana güzellikten söz etmeyi bırak!

Ben senin
O ışıltılı gecelerinde,
O boğazının sahte kalabalığında,
Bir tek şiir yazmıştım sevgiliye
Yalnızlıktan bunalıp da.




'Denize kızıllık düştüğü anda
Bir martı misali havalanırım,
Aklımdan gözlerin geçtiği anda
En durgun sularda dalgalanırım

Ellerin gerekli su içmek gibi
Son dilek misali bir idamlıkta,
Tutmalı, öpmeli, okşamalıyım
Şefkatin olmalı bu karanlıkta.'



Topu topu bu işte
Geriye kalan.
Kimi mezar taşında
Kimi
Yalnızlığım ak kağıdında.

Ve
Benim için İstanbul,
Artık
Sabıka kaydında...


Kasım 1996