Mustafa Yıldız - Çocukluk İlkleri

Anımsıyorum ilk kavgamı
Beni dövmek istemişti
Ahmet adlı bir çocuk
Tekmeledi beni
-Uzakçaydı evimiz-
Ağlamaktan başka
Karşılık veremedim
Uzundu boyu benden çünkü
Yarım yaş da büyüktü

Çıkarıp atmıştım
Şapkamı bir yana atkımı bir yana
Ne güzeldi yuvarlanmak üzerinde
Kartophu attım sağa sola
İlk kez kar görüyordum
Doldurdum bir güzel
Cebimi koynumu çizmemi
Her şey iyi güzeldi ya
Başlamaz mı birden
Elim ayağım sızlamaya

Evimize en yakın parktaki
Güvercinle kurmuştum
İlk dostluğumu
İnce bir kar esintisi vardı havada
Üzerimde kırmızı kalın kazağım
Yetmişti dostluğumu kanıtlamaya
Harçlığımı tüketince muhallebicide
İlk borç paramla aldığım bir koşam
Buğday tanesi
Asıktı yüzüm
İlk karnemi aldığımda
Annem derslerim kırık sandı
Sevinemedim derslerimin
"Pekiyi" olmasına
Kaybolmuştu çünkü
Babamın eşref saatinde
Bir birey olarak evimizi
Kabul edilen kedim

Kaç yaşındaydım unuttum
İçtiğimde ilk sigaramı
Yakalanmak istemiyordum
Abime ama
Akıl da edememiştim
Pencereyi açıp
Havalandırmayı odamı

Ressam olmaya karar verdim
-Oldum da-
İlkokul birinci sınıfta
Yok sanırken yeteneğim
Yaptığım civcive benzeyen
Bir kuş resmine
İlk kez
"Aferin" deyip de
Saçlarımı
Okşayınca öğretmenim