Mustafa Yiğit - Ana

Bu gece
Gördüm seni,rüyamda.
Sesin yankılanıyordu
Karşı dağın yamacında.
İlk baharda açan çiçekler gibi
Kokun yayılıyordu rüzgarlarda.
Gülümsüyordu gözlerin
Güne hayat veren, güneş gibi.

Bir sabah vakti
Bu rüya
Düşürdü beni yola.
Varayım sana dedim
Koştum..
Sesinin geldiği yere.
Gitti dediler,dönmez geriye.
Nede umut etmiştim
Görüp,sana sarılırım diye.
Koştukça uzaklaşan hayalindi. O günden beri
Yüreğim yangın yerine döndü
Neden uzaklaştın diye.

Uğurlayamadım son gidişinde
İçimde hep,yanar durur
Özlem ateşin.
Sana geldim,başucundayım
Mezarının başındayım ana
ses versem, duyarmısın.

Bana can veren ana
Geldim,sarıldım toprağına.
Biliyorum,
Hayat veriyor toprak.
Dokunuyorum yüreğine
ne olur!
Son defa,ses ver bana.