Mustafa Kemal Özdemir - Yalnızlık

Sen nereden bileceksin yalnızlığı
Hiç, mecbur kalıp
Bir duvarla konuştun mu ?
Ya da kuru bir saksıya
Sevdanı anlattın mı ?
Yatağında uzanmış halde
Kendi kendine konuştun mu ?
Tek dostumsun diyerek
Bir sigara yaktın mı ?
Sen nereden bileceksin yalnızlığı
Hayatında hiç yalnız kaldın mı ?
Yokluğun içindeyken
Varmışsın gibi davrandın mı ?

Bir yalnızlıkla, bir başımayken,
Eskilerde kalan bir şarkı
Hatırlatsın istedim seni bana.
Hiç dokunmadım masanın üstündeki
Tozlu resmine,
Aslında hiçbir şeye dokunmuyorum,
Hâla, havlun kapının arkasında asılı Kim bilir, belki bir gün gelirsin diye.
Ve hâla ağlıyor küçük kuşumuz
Senin yokluğuna.
Son kez su içtiğin bardakta
Hâla, ruj izi duruyor,
Nemli dudaklarını arıyor.
Bilmiyorsun belki ama, aynayı hâla silmedim
Yazdığın son sözleri okuyor yüreğim.

Yeter artık bu kadar acı,
Yak mektupları, yık beni
Yok et hasreti, bitir sevgiyi
Her şeyi bitir, tüm sevdamızı
Hatta sil kalbinden adımı
Ve dağla yüreğini
Kapat sevgi kapılarını
Bir ah çek içinden
Kurşunla vurulmuş gibi derinden.
Bir vah de benim için
Sona eren sevdamız peşinden