Mustafa Kemal Özdemir - Sonbahar Gözyaşları

Gittin işte,
Her şeyinle beraber gittin
Bittin işte,
Beni de kendinle beraber bitirdin
Aslında sen böyle değildin
Benimle beraberken ara sıra gülerdin
Sevgi adına, aşk adına
Omzuma yaslanıp gözyaşı dökerdin
Bana sımsıkı sarılırdın, sıcaklığını hissederdim
Ve aslında ben, seninle değil
Tutku dolu göz yaşlarınla sevişirdim.
Şimdi çok suskun ve çok durgunsun
Sadece ağlıyorsun
Gözlerin gözlerime bakmıyor artık
Zarif ellerini ellerime uzatmıyorsun
Beni bu halinle her dakika
Binlerce kere öldürüyorsun
Tamam, yorma kendini, anladım !
Beni terk ediyorsun
Ve ateş düşmüş kalbinden
Sonbahar gözyaşları döküyorsun...
Hatırlar mısın !
Biz seninle, bir bahar mevsiminde tanıştık
Ve seninle bir çok baharı paylaştık
Şu an ise bir "son" yaşıyoruz
Ne gariptir ki;
Mevsimlerden de sonbahardayız
Bir "son", bir "bahar", ve sonbahar
Ve sen sadece ağlıyorsun
Yaşanan tüm güzellikler adına
İki büklüm oluyorsun
Nefesin tıkanmış, yutkunamıyorsun
Bu kadar acı, sana da bana da yeter
Nasıl unutabildiysem geride bıraktıklarımı
Seni de bir gün unuturum elbet
Üzülme sen,
Tamam, yorma kendini, anladım !
Beni terk ediyorsun
Ateş düşmüş kalbinden
Sonbahar gözyaşları döküyorsun...