Mustafa Kemal Özdemir - Seninle Ve Sen Ölünce

Seni toprağa vereli tam bir yıl oldu
Dört mevsim gözlerim yaşla doldu
Keşke gitmeseydin, bırakmasaydın beni
Elimden bir şey gelmiyor,
Çünkü gidişin takdir-i ilâhi.

Geçen yılda neler oldu bilemezsin
Hayatta ki en büyük mücadelem
Sensizlik ve kayıtsızca içimde dolaşan, sen
Bilemezsin, ne kadar da çok özledim seni.

Sen gittikten sonra,
Sonbaharda yapraklar düşerken bir garip oldu
Eskiden süzülerek dökülen yapraklar, şimdi hızla yere çakılıyor
Sanki gözlerimdeki sen gibi, titreme gibi
Bir anda varken, ben istemeden yok oluyor.

Sen gittikten sonra gökyüzü bir garip oldu
Eskiden maviye meyilli, gün sıcacık, güneş yakıcıydı
Geçen yıl karanlık hiç kaybolmadı ve sanki ışık bana yasaktı
Zaten hiç aramadım ki ışığı, Çünkü sensiz olan aydınlık bana haramdı.

Sen gittikten sonra buraların hiç tadı kalmadı
Sen de benim gibi sevmezdin tatsız tuzsuz yaşamayı
Hatırlasana nasıl da iyi anlaşırdık, beraber gezer dolaşırdık
Ellerimiz sımsıkı, yüreğimiz bir ve gözlerimiz ufuktaydı.

Hiç dilinden düşürmedin, ara sıra kızdırırdın beni
Ben senden önce ölürüm diyordun
Senin sözünde duracağını anlasaydım
İnan ki bende seninle birlikte gelmek isterdim
Hayret ki; Ölümde bile,
Senin kadar sözüne sadık bir insan görmedim.

Sen beni merak etme sakın
Eskiden ellerinden, gözlerinden ve yüreğinden alıyordum gücümü
Yüreğin toprak oldu, bedenin meşe ağacı, saçların yaprak, gözlerin
gökyüzü
Ne mutlu ki bana;
Artık seni hissederek buluyorum yönümü...