Mustafa Kemal Özdemir - Biri Var

Biri var,
Belki bana çok uzak
Belki de benliğim kadar yakın

Evet ve nihayet, birisi var
Yüreği sonsuz sevgi dolu
Çok cana yakın ve insanlara sevdalı
Bütün bu güzelliklere rağmen
Yine de yüreği bazen ağlamaklı
Aslında bilmiyor,
Onun o güzel gözlerinden dökülen
Dünyanın en güzel,
Sevinç ve sevda gözyaşları

Sana ağlamak kötüdür diyemem
Bazen ben de ağlıyorum
Yağmur yağıyorsa ve bir de yalnızken
Gözlerim buğulanıverir
Uzaklara bakarken
Öylece duygululanıveririm işte
Bir insanı;
Yani bir çiçeği düşünürken.

Bilmelisin ki, bir nehir gibisin Nereye baksam oraya akıyorsun
Aktığın her yeri,
Sonsuz sevginle yakıyorsun
Bir de beni düşün, beni;
Her an içimde bir volkan gibi patlıyorsun.

Hayatta en zor şey sevgi ve hasrettir
Biliyormusun, gökyüzü neden bu kadar gizemlidir
Ve biliyormusun, okyanus neden bu kadar derin ve serindir
Neden rüzgar ara sıra çıkıverir
Neden kuşlar özgürce uçabilir
Ben biliyorum ve hala öğreniyorum
Evrende her şey;
Birbirine sevdalı ve hasret içindedir.

Hiçbir insanı menfaat için sevmedim
Ve hiçbir şeyi dürüstlüğe değişmedim
Biliyorum sen de benim gibisin
Yani ben senim, sen de bensin
Özgür bırak duygularını
Nereye gitmek istiyorsa oraya gitsin
Hayatta böyle değilmi zaten,
Yani, sonsuz hasret ve sevgiyi yaşamak için...