Mustafa Erçin - Şehir Ve Aşkım

Akşamlar artık erken düşüyor bu şehre,
Bitti, oynanmış saatlerin yakın dostluğu
Kapılınca, sarı yapraklardan yansıyan vehme
Geceyi ısıtmak içindi, üzerine üfleyişim soluğu..

Üfledim, çünkü dizlerimde bir kızgın titreyiş
Zinhar.. gençliğimden ödün yok, bu vücut dinç
Söylenmemiş sözler, ağzımda acılı birer geviş
Şehir yanacak öfkemden, nasıl boşalacak bu hınç?

Bu hınç da boşalır, yoluna yönelse şu ayaklar Ardımda köpek, duvarında fosfor bakışlı kedin
Bir ani sevinç, bir heyecan, özlem ki hüznü paklar
Belki duydun ayak sesimi.. gelmedin, gelmedin..

Gelme, ısrarım kendimce, bekler miyim bilmem
Yalnızım.. yok ki çevremde, tedirginliğimi soran
Ayın fütursuz ışıdığı güz bahçesi gibiyken sinem
O karanlıktın sen, son öpüşümle aydınlanan..


Mustafa Erçin