Mustafa Erçin - Benzetme

Kumral vakitte, yollar arap saçı
Sümer haritasına çizilmiş gibi şehir
Yürek sesini davuldan net duyarım
Ayaklarım ehil, buluşacağı noktaya varışa...

Sağır sokak, sessizlikle barışık
Kış başa külrengi tarak kırağı yapmış
Köşede gördüm, içimde düşeş atma sevinci
Mutsuzluktan nem kapmış, tavlanacak gözler,...

Son ak, açık görüş heyecanıyla düşmüş saça
Neden bu kadar büyükçe, minyon kadın?
Yanağa konan ürkek kelebeğin ömrü
Sürecektir, kaplumbağa sakin yürüdükçe

Ne zahmet efendim, lütfedip elinizi verdiniz Soğuk geçti üstüme, üşüyen donuk heyecanım
Sonra yürüdünüz, kırk yıllık sevgili gibi
Gördünüz canım; gelmek, kaçış kadar kolaymış...

Ne gözlerimiz konuştu, ne ayaklar sustu
Anlatan kumrular oldu, dinleyen üç beş kedi
Beyaz yalan, uyutmuşken çocukları
Dudaklarıma kim verdi, pembe kurdelalı dudakları?

Gece, konduğu yerden kayboldu
Şehre düşen kömür kokulu gündüzün gölgesi
Bıraktığım başka biriydi, siz yoktunuz, özür
Aşkı kulağıma fısıldayan sesi, benzetmiş olmalıyım...


Mustafa Erçin