Mustafa Ceylan - Kimi Çok Sevdi İsem

Kimi çok sevdi isem,
Önce, o terketti beni...
Çünkü,
Hep yanlış anladı sözlerimi,
Okuyamadı gözlerimi,
Hele yüreğimi
Hele yüreğimi!

Var,
Sen de git!
Sen de terket!
Ne yazar? ...

Kimi çok sevdi isem,
Önce o hançerledi beni...
Çünkü,
Hep tersine anladı sözlerimi
Göremedi can evimi,
Hele kalbimi
Hele kalbimi!

Var,
Sen de git!
Ancak varırsın!
Güle güle!
Mektup yaz e mi?

Kimi çok sevdi isem,
Önce o yıktı beni,
Başkasına ne hacet! !
Düşmanım duymasın aman!
“Sevdiklerim pek yaman! ”

Kimi çok sevdi isem,
Açtım sonuna dek gönül kapımı,
Döktüm içimde ne varsa
Yalansız, dümdüz...
Yunus' un odunu oldum da
Odun sanıp yakıverdi.
Sonra, köhne bir direğin dibine
Unutup bırakıverdi...

Kimi çok sevdi isem,
En gizli sırlarımı söyledi cihana.
Gazeteye, ajansa,
Radyoya söylese gene iyi
Yıkmaya çalıştı evimin direğini
Anlamadı ki ozanın yüreğini...

Sonrası mı be muhterem?
Bükmeye çalıştı bükülmez bileğimi
Yaa! !
İşte böyleyken böyle dost
Olduk mu verem...

Kimi çok sevdi isem,
Evrak havale eder gibi
Bir başkasına postaladı. Oysa bilmiyordu ki katarlara sığmaz
Zarflardan taşar,
Trenlere takla attırırdım...

Kimi çok sevdi isem,
Değiştirmek istedi gömlek sanıp
Çömlek sanıp boşaltmak...
Bilmediler, bilemediler asla!
Maviye, yeşile, elâya
Bahara tutkunluğumu
Bir de portakal rengiyle
Dantel dantel kırmızılara...
Ne bilsinler?
Hep zarfa baktılar, içine değil!

Kimi çok sevdi isem,
Beyazlarla yoğurdu,
Kırmızılarla çağırdı,
Kahverengilerle aldattı,
Ağladı siyahlarla rol icabı...

Artık paletlerdeki renklere inat
Yeni bir renk bulmaya koştum
Alacalı...
Kazıdım sakalları yeniden
Bir fotoğraf çektirdim, fiyakalı...

Ama saçlarım şeffaf, ne yapayım?
Güzelsin, hoşsun, sana aşığım
İklimleri değiştirip
Rüzgârlara yön veririm;
Sana hayatı yalansız, sade, yalın
Gösteririm dedim,
Nafile...
Dudak bükmeseydi keşke
Keşke gülüp geçmeseydi!
Bir kere olsa inansaydı,
Bir kere olsa, benim gibi yansaydı!

Kimi çok sevdi isem,
Önce gözlerinden kovdu beni...
Oysa ben, o gözlere meftun
O gözlere vurgunum...
Bilmez, bilemezdi ki...

“Var, git! ” dediler
“Kaybol, yok ol, ver kurtul! ”

Verdim canımı,
Döktüm kanımı
Kurtulamadım bir türlü
Sevdiklerimden...

“Sevmeyin, sormayın ben
Aramayın, tanımayan, unutun! ” dedim
Ne onlar unuttu, ne de terk ettiler
Ne de ben? !
“Sonumuz Allah kerim! ”