Mustafa Benkli - Ben Gönül Ve İnsan

İnsan bir umut mudur? Benim; budur umudum...
Ümidim insan olmak; insanlıksa hududum! ...

Gönül; bak ki, sende, ben ne gördüm? Bilebilsen:
Sen; şafaktan nur topu, bekleyenlere ihsân...

Bir hâneye, ümitle gelen bir efsâneydin...
Heyecanla beklenen hazîne, haseneydin! ...

Bir müddet elden ele âdetâ bir kelebek;
Zaman zehir zemberek, sen oldun koca bebek! ...

Lâkin zaman çok haşin, senin de bitti işin;
Okulun, akadaşın, insanlar daha haşin! ...

Hepsi çıktı karşına, dert katıldı aşına,
Bir de, gurbet taşına; kaldın yalnız başına! ...

Rüyâ mıydı; hakikat? O naz, o hülyâ! ... Hey hât! ...
Bebeklik ümidiymiş; insanlıksa, ne hoyrat! ...

Anladın; en sonunda, sezdin işin sırrını
Yaşadığın dünyada; riyâyla, taksirini...

Ve birden, sen oldum ben; aradım iksirini; Gönlümde gizlenen, tek, ümmîdimin sihrini! ...

Bir melek yoklar idi, ömrümde sık-sık beni;
İnsanlarsa, ürkerdi; duysa,O`nun ismini! ...

Neden; bilemem, bana, O, hep sevimli geldi?
Ümmîdim kırılınca, gönlüme ümit verdi...

Söz; toprağa gelince, bana, hep, şunu derdi:
Seni, ben alacağım; unutursun her derdi! ...

Orda Nekîr ve Münkir; benden öğrenir vîrdi
Diye, Azrâil, bana, Ordan, çok sırrı verdi! ...

Bu sırla, birden, sanki, bir kabirden silkindim;
`Kamusal` kabir denen bu kabirden irkildim! ...

Meleğim; inanmazsın, ama, sana muhtâcım;
Şu rûhsuz, hor kabirde; sen benim gönül tâcım...

Belki, inanmazsın sen; ben yemini de sevmem! ...
İnan! Yemin ederim; yeter ki, sen, gel hemen! ...

Hayatım boyunca hep, bu hisle muntazırım;
İnanmazsan, gel de gör! ... Vallahî! ... Ben hazırım! ...