Müslüm Aslan - Hüznün Ömrü

Şaşkınlığımın yelkovanı
sürüklüyor sıkıntı iklimine
mazideki izlerin takibinde
dallarım kanıyor

her şeyi örten uzun akşamlarda
yeterli bulduğum huzurum nerede
nerede yangın çağında
avuntu huzurum

Ey aşkların sızdığı ufuklar
kalabalıkların uğradığı caddeler
ey umursar yaftalı
ciddiyetsiz suratlar
neden sesime dönerim
sağırlığınıza çarparak

Rüzgarım da küstü
uğultusuyla şafağını bekliyor
ve kirpiklerimden bir yağmur yağar
akşamın ellerine
olsun bulunduğum mekanlarda arsız dertler çıksın karşıma

Artık coşku kırıntılarını toplamaya alışkın
hayat dilencilerinden olmayacağım

Ey can!
ey koca kentin yalnızlığını
yalnızlığı sanan!
ey mutsuzluğu mutluluğuna bulaştıran!
sendin bana
`Hüznün rengi gridir
umuda son perdeler çekildiğinde
biter insan.` diyen

Bak sustu yağmurum griliğiyle
kirpiklerimde aydınlık tohuma durur
miadını doldurdu suskunluğum
çıkarıyorum kederin resimlerini
günlerin albümünden
bana ait olmayacak her şeyi
sınırdışı ediyorum.