Murathan Çarboğa - Bir Avuçluk Varoluş

Ölü bir yengeç buluyor çocuk kumların arasında,
avuçlarında ufalanan hayat uğulduyor… rüzgar,
suya çekiyor tutup yakasından. adı konulamayan
sonsuzluk bu: göğün fırlatılmış yalnızlığı ve deniz…
ayaklarının altında devinen erkenci bir intihar.

Uçsuz bir manzaranın ortasında hayatı anlamak…
sesin iki adımlık nefesiyle anlatmak hüznü…
vaat edilmiş iklimlerden dönüyor ruhlar, okyanus
akıntılarıyla savrulan yitikler vuruyor kıyıya.
yalnızca çocuk görüyor, yalnızca onun küçük elleri…

Seslerin şaşkın fosilini kokluyor bir köpek, kumsal boyunca. kumun silinip toparlanan yazgısı
adımlarından yok sayıyor hayatı. sonsuzluk,
muştusu mutsuzluğun. bunu biliyor çocuk…
çöküp katlıyor bedenini bir avuçluk varoluşa.

Dokunabildiğin yer kadar anlamlı imkan.
gökyüzüne uzanan eller hep ölümü bekleyecek…
deniz kabuklarında inleyen azap kavuşamayacak
suya. sayıklamalarla uçuşacak sözcükler bir tek.
alışkanlık ustası zaman, yolunu değiştirmeyecek.

Kıyıda tahta parçası toplayan bir kadın gülümsüyor:
'denizin güzel öfkesine şükürler olsun!'