Muhlis Şutanrıkulu - Ömürden

gözüm ağlar yaş düşer
geçip giden ömürden
ömür yapısından taş düşer
yavaşça çöken ömürden

sonu bilinmeyen bir yolda
ne rüyada nede acılan falda
derin umanlarda giden salda
karanlık sular akar ömürden

yaşam dediğin aldığın nefes
dipsiz kuyulardan gelen ses
kalbine koyulmuş eten kafes
can birgün gider ömürden