Miroslav Holub - Masal

Bir ev kurdu kendine,
Temelleri,
Taşları,
Duvarları,
Başını sokacak damı,
Bacası ve dumanı
Ve penceredeki manzarasıyla.
Bir bahçe yaptı kendine,
Tahta perdesi,
Kekikleri,
Solucanları Ve akşam çiğleriyle.
Gökten bir parça da kesti, kendine özgü.
Bahçeyi bu gök parçasına sardı,
Evi bahçeye sardı,
Ve bir mendile doldurdu tümünü.
Ve bir kutup tilkisi kadar yalnız,
Dünyanın yolunu tuttu
Soğuk
Sonu gelmez
Bir yağmurun altında.