Metin Çalışkan - Ruhunun Islağında Yitiyor Güncelerim

Gittiğinde küçücük bir yağmur damlası misali,
Öyle kalakaldım ölümün o tuzlu dudaklarında.

-

Sen beni buruk bir sokak lambasının cılız ışığı sayıp,
Çektiğinde gözlerini gözlerimin ufuk çizgisinden,
Üçüncü sayfa haberleri sürmanşet kalemimi yazdı.

-

Ayrılık;
Sevmeyi beceremeyenlere mahsustur.

İşte biz beceremedik sevmeyi.

-

Parmak uçlarım yitiyor kaybında-

Güneşe dokunamıyorum,
Güneş çok-çok uzakta,

Yıldızlar tek tek salasına durmuş göğün,
Ayaları kanıyor nasıl bilirdiniz sorusu ile,

Bir bulut asılıyor yüreğimin çengeline,
Bir bulut,
Ağzı,
Yüzü,
Hele insanı divane eden gamzeleri,
Tıpkı sen,

Tıpkı sen,
Güvercin umutlarında bir öyküyü yaşaması,
Şiirlere inanıp kendini yokuş yukarı atması

Sen kayıpsın,
Ben hala,
Göğü öpme durağında seni bekliyorum.

-

Kör tenim yitiyor hiçliğinde-

Gaia dahi kılıf bulamadı,
Toprak tükürdü bedenimi,

Bir karınca edası ile bereket,
Sırf bereket dilerken söğütten, Bulduğum yegane şey,
Çorak iklimimde uluyan,
Kara köpekler oldu,

Deli poyrazlar kapılarımı aşındırıyor,
Kan ter içerisinde eşiklerim,
Anahtarlar sallanıyor giyotin kilitlerimde.

Sen hiçliksin,
Ben hala,
Toprağı öpme durağında seni bekliyorum.

-

Yitiyorum sensizlikte-

Bir avuç suya kaç hayal sığarsa,
O denli ceplerim dolu işte,
O denli,
Ben ıssız limanlara uçurtmaları avlayan,
Düş kapanıyım,

Lahza lahza sana dönüşen,
Adım,
Sanım,
Tanımım,

Yazdıklarım arasında hiçbir harf kulak asmıyor,
Sessizliğe;

Korkuyorum;
Kör kuyulara merdivensiz inmekten değil,
Aydınlığa sensiz çıkmaktan korkuyorum.

Bir yarasanın kendi kanını emmesi gibi,
Şiirlerimi emiyorum gece gündüz,
Ve günah şimdilerde,
Seninle anılan tüm o ışıklar.

Sen sensizliksin,
Ben hala,
Suyu öpme durağında seni bekliyorum.

-

Sunu;

Anbean yazıyorum kadehlere akıtıp sözlerimi,
Ruhunun ıslağında yiterken güncelerim...