Mehmet Yücel - Yalnız Kaldım Ben

Savaştım her zaman namussuz ile.
Kimsesiz biriyidim yalnız kaldım ben.
Yoldaş olam diye umutsuz ile.
Ona umut verdim yalnız kaldım ben.

Zaman geldi geçti, ağrım geçmedi.
Doldurdum sevdayı kimse içmedi.
Ölçü oldum dosta, öldü ölçmedi.
Ölenleri gömdüm, yalnız kaldım ben.

Yalan gerçek olmuş, doğru eğilmiş.
Bunca tezat, meğer boşa değilmiş.
Çok bilen susyor, cahil çok bilmiş.
Direndim, övündüm yalnız kaldım ben.

Hayat mı anlamsız, ben mi anlamsız.
Duygu kargaşası, sevda amansız.
İnsan içten yanar, yangın dumasız.
Yıllarca dövündüm yalnız kaldım ben.

Ne sustum ne boyun eğdim kimseye.
Her zaman bir çok düşmez hissye. Haramı, fesatı koymuş keseye.
Olmaza yöneldim yalnız kaldım ben.

Yük çeken de benim yükü ağırda.
Neler feda ettim ben bu uğurda.
Kuzu teslim oldu kuduz bir kurda.
Kurtarmak istedim yalnız kaldım ben.

Eşim dostum yoktur, akraba yalan.
Leşler yalan ise akbaba yalan.
Dizler gitmiyorsa araba yalan.
Eylemler eyledim yalnız kaldım ben.

Daha bir çok derdim gizli olsada.
Sırası gelmeyen durur masada.
Adalet ve hukuk yazar yasada.
Oyunlara geldim yalnız kaldım ben.

Yücel sen adalet bekleme boşa.
Mutluluk emekler, dert koşa koşa.
Cehalet ateştir, yoksulluk maşa.
Bitireyim dedim yalnız kaldım ben.