Mehmet Yücel - Serzeniş

Rüzgar al götür beni çektirme bu feryadı.
Dökülesim var yükeseklerden.
Çağıl çağıl akıp gidesim...
Memleket diye diye....
Güneş diye diye, sevda diye diye, ömrüm diye diye...
Bu ne bahardır böyle; kuşları yok, kokusu yok, yalanı çok, çiçeği yok.
Sevdası yok, gerçeği yok.
Bu ne bahardır böyle; dargınım hep.
Yorgunum hep.
Şart ve sebep...
Ellerin ne tutar senin.
Yüreğin ne tutar...
Gözlerin de kim, düşüncen de kim.
Nerde o duygu, o direniş.
Bir ben kaldım bağrında yokluğun bir de serzeniş.
Bin türlü ateş...
Bin türlü savaş.
Akbabaların ziyaretleri.
Yağmurun yağmadığı...
Irmakların olmadığı...
Hasretim yangın, özlemim yangın, umudum yangın...
Alevlerin ardında bir cengaver; silahsız...
Alevlerin ardında yanık kokuları, çığlıksız feryat.
Göz göre göre düşenler bilir.
Gözden kaybolanlar bilir.
Emekleri ziyan olanlar bilir.
Dağları hep kış olanlar bilir.
Mevsimler de bilir, sezonluk olanlarda.
Bilen bilir nedir bu zulüm, bu tükeniş.
Duvalar ardında mahkum serzeniş.