Mehmet Yücel - İnsan Sanmışım

Yılan''a Akrep'e dost dediysem
olacağından değil ya!
yüreksizlerle yola çıktıysam,
varacağımdan değil ya!
Koskocaman şehirde yapayalnızsam çoğu zaman
çekilmezliğimdendir herhalde...
kimblir yine hangi menfatçinin menfaatine takoz koymuşumdur
kimbilir hangi sevgi sahtekarını suç üstü yakalamışımdır.
Yada yalan söylemeyi bile becermeyen
beceriksizin tekiyimdir.
Ulan! nerde acayip olay varsa gelir beni bulur
İnsanlığı anlatırken duygulanıp gözlerimi kapamışım
bir açtım ki çevremde bir kişi bile yok
ben meğer dakikalarca boşluğa anlatıyormuşum insanlığı
o kadar insan neden gittiler?
niye dinlemediler?
bir türlü anlam veremedim! !
ben de güya insanlara insanlık anlatıyorum diye duygulanmıştım
çevremdeki canlı gurubunu insan sanmıştım.
İşte böyle arkadaş halimiz ahvalimiz yirmibirinci yüzyılın başlarında
kulaklar sağır
gözler kör
yüreklerde yürek denecek özellik kalmamış
o yürekler ki insanlıktan nasibini almamış.
Günlerce aç susuz yaşayarak büyüdüğüm
acısını, ayrılığını, zulmünü gördüğüm bu topraklarda şair olmak! !
duyarlı olmak, birşeyleri görme telaşına düşmek
öyle ağır öyle çileli ki
onu ancak yaşayan bilir.
Dilenci kılığına girip,
insanları tanımaya çalışan yürek benim
sosyete kılığına girip diğer insanları tanıyan yürekte benim
yani kılıktan kılığa bürünüp,
kendi dünyasından çıkan
hayata birçok yönden bakan
kendi dünyası dışına sel olup taşan
o deli şair benim arkadaş,
Her şiirimde binlerce kez yanmışım
insan kılığındakileri yanlışlıkla insan sanmışım.