Mehmet Yücel - Direniş-7

Geçit vermyen dağlar...
Mevsim zemheri...
İki At'ım vardı bir siyah biri beyaz.
Kurtlar uluşmasıyla sessizliği yırttım.
Görünen sis, duman.
Akşam mıydı, öğle miydi, zaman ne zaman.
Sürdüm karanlığın üstüne atlarımı.
Bindiğim yıkıldı.
Binmediğim de yıkıldı.
Ben yıkılmadım.
Bir düşüşüm vardı ki.
Bir atlar bilir bir ben bir Allah...
Yürümedi atlarım bir daha.
Günlerce direndim yaşamak için.
Aç kaldım.
Kim demiş at eti yenmez diye.
Hayata tutundum, atlarımı yiye yiye.