Mehmet Yücel - Bir Yalnızlık Çınladı Etrafta

Bir yanlızlık çınladı etrafta.
Sesi yürek deldi geçti her defasında.
Duruşu uçurdu yüce yüce varlıkları.
Bulutlar eğildi birer birer.
Ağladılar,sızladılar...
Başı duman duman oldu dağlar.
Hal hatır sormaya kalmadan; düştü yerlere.
Seni bulduğum güne lanet olsun.
Seni tanıdığım güne lanet olsun.
Keşke taşlar düşseydi; nefes dilenseydim.
Nefessiz kalsaydım...
Bahar demedim,yaz demedim.
Hiç birini istemedim.
Ne astın,o ocaklar yıkan yüzünü.
Ne döktün,o ömürler bitiren yüzünü.
Yüzün dökülsün senin.

Bir yalnızlık çınladı etrafta.
Dağlara mevsimi öğretti.
Yüreklere kor saldı alev alev. Çekic oldu umutlara.
Dövdü bir nice umudu,bir nice ışığı.
Bir daha gel diyemedi uğradığı,bulunduğu.
Git dediler,sitem eylediler,itiraz eylediler.
Bir Allaha mahsus dediler.
Yaratan kıydı kullarına.
Yalnızlık döktü yollarına.
Yollar yarıldı,engeller,setler,dertler...
Işığı veren karanlığı da çeker.
Çekilmeyen ne ki yalan dünyada!
Dökülmeyen ne ki yalan dünya!
Tükenmeyen ne...

Bir Yalnızlık çınladı etrafta.
Yalın bir ses değidi bu.
Kökünden sökercesine ağaçlarını hayatın.
Ormanlarını ateşe verircesine.
Irmaklarını kurutmuş.
Şehirler görülmezlere gömülmüş
yaşam ölmüş