Mehmet Yücel - Ben Ağlarsam Çok Şey Ağlar

Ben ağlarsam çok şey ağlar.
Özlem şimşek şimşek...
Çakar göksüne duyguların.
Mazi bulutlu, gençlik bulutlu...
Direnişle gelen bir sağnak...
Dolu düşer, kar düşer, isyan düşer, sitem düşer.
Düşe kalka siper ettiğim yaralı göksüm kurşunlar almış.
Çileli göksüm kurşunlar almış.
Ey öksüzlüğüm ne kadar kalacaksın daha.
Ey yetimliğim daha ne kadar kalacaksın.

Ben ağlarsam çok şey ağlar.
Yanık yanık yeşerdim ben.
Deli deli soldum ben.
Eşkıya oldum, dilenci oldum.
Derviş oldum ben, kefensiz dolaştım.
Tek başına.
Tetiği düşmüş silah gibi.

Ben ağlarsam çok şey ağlar.
İnsanı sevdim ben.
Pazarlıksız...
Yanlışa hazırkılsız.
Ağaçları sevdim ben.
Ormanlara aşık oldum. Yangınlarda yanan dalları bile.
Kuşları da sevdim.
Kekliği, kartalı, kargaları dahi.
Uçuşlarına özendim.
Tutuştum süzlüşüne o kınalı kekliğin.
Sevildiğimi sandım ben.
Vuruldm ben, yandım ben.

Ben ağlarsam çok şey ağlar.
Zaman zaman...
Duman duman...
Maviliğin düştü yine yüreğime gökyüzü, deniz.
Siz bir çift masum mavi.
Yeşilliğin düştü yine yüreğime bahar.
Sen eşisiz bir yeşil.
Eşisz sandığım ne mavilikler vardı.
Onlar güya mavi mavi bakardı.
Eşisz sandığım ne yeşillikler vardı.
Onlar da güya yeşil yeşil bakardı.

Ben ağlarsam çok şey ağlar.
Bırakın beni.
Bırakın da döküleyim.
Bırakın da duman olup çekileyim.