Mehmet Yücel - Ayrı Dünyaların İnsanı

Sen yazdıkça göz yaşlarına boğulduğum...
Sen şiir şiir tükendiğim...
Diriliş destanı...
Kadere mezar kazdığım...
Boyun eğmediyimsin önce.
Sonra gözlerine dalıp gittiğimi say.
Bir de bakışlarını özlediğimi say.
Varlığına tutunduğumu say.
Çatıştığımı say cephe cephe; siper siper...
Say ki tesellim olsun.
Onur savaşında yaralanmış bir kartal düşün.
Göklere mührünü vuran...
Dumanlı dağlara karargah kuran...
Sevdasını hasretle çeken yudum yudum...
Hey gül yüzlüm!
Bu benim sevdam bu benim yurdum.

Sen kimi zaman bir kelimde bin anlam...
Bin kelimde anlamsızlık...
Terketmiş beni kendim.
Görmedin mi?
Bırakıp gitmişim yüreğimi dar ağacında. Farketmedin mi?
Ne soğuktur sokaklar sensiz;
gezilmiyor.
Ne ıssızdır her yan...
Geçmez oldu zaman.
Oysa zamanlar dursun demiştik;
harcanmasın,
eksilmesin,
geçmesin......
Oysa meydan okumuştuk yokluğa,
hasrete,
nankörlüğe,
çileye....

Sen bin yıl kadar önce bir köyde kaybettiğimsin yani.
Unutmuşsun beni.
Ne sözler vermiştik,
ne dilekler dilemiştik,
yeminler etmiştik,
ayrılmak yok demiştik.
Şimdi yeniden geldik fani dünyaya.
Ayrı dünyaların insanıyız güya.