Mehmet Soysal - Sirtlanmis Omrunu

O ki yuce daglar kadar yuce,
Engin denizler gibi engin...
Yuzun de yillarin solgunlugu,
Sirtin da hayatin agir yuku,
Yaslanmaya megilli islak gozleri
Icinde kuf tutmaya yuz tutmus eski hatiralar,
Alninda yasanmisligin keskin cizgileri,
Ellerin de nasir izi...
Kar yagmis saclari ve buglu bakislari,
Sirtlanmis omrunu gidiyor...
Herseyi geride birakip derdi tasayi,
Ve gulemedigi gunleri guldum sayip,
Yasayamadigi mutlulugu yetim cocuklara birakip,
Sirtlanmis omrunu gidiyor...

Yetimligi cocuk yasta kendisinden ogrenmis
Hic gormedigi babasini topraga verirken..
Gurbeti kendi icinde yasamis,
Annesi onu birakip giderken..
Kimsesizligi kardesiyle,
Acilarini duygulariyla paylasmis...

Boyle basmis hayat hikayesi,
Bir gun olsun isyan etmeden,
Ve hayata yenilmeden,
Birer birer tirmanmis omur basamaklarini...

Cocuklugu eski yikik virane bir evde,
Gencligi tarlalar da gecmis... Akranlari gibi kalem tutan elleri,
Saclarini oksayan Annesi,
Her bayramda yeni bir elbisesi olmasa da.
Her cocuk gibi kocaman hayalleri,
Gokkusagindan yeni elbisesi,
Emeklerini bosa cikarmayan
Topraktan Annesi vardi...

Belki gonlunu kavuran bir aski yoktu
Yada ileriye donuk cok buyuk bir hedefi
Ama yaz alti ay topraga akittigi alin teri vardi
Bir de icinde biriktirdigi kimseye soylemedigi duygular...
Yenilmedi hayata,
Hayat zor olsa da
Bir gun isyan etmeden,
Gururlu ve okadar da onurlu
Hic gulmeyen yuzu,
Icinde sakladigi goz yaslariyla...

Simdi almis omrunu sirtina gidiyor
Gururla basi dik,Anli acik,
Korkmadan,yilmadan hayata inat...
Herseyi geride birakip derdi tasayi,
Ve gulemedigi gunleri guldum sayip,
Yasayamadigi mutlulugu yetim cocuklara birakip,
Sirtlanmis omrunu gidiyor....


Mehmet Soysal