Mehmet Soysal - Bilmesinler Anne

Ağladığımı kimseye söyleme Anne
Varsın beni gülüyor bilsinler
Her gece kapanıp odama
Döktüğüm yaşları bir sen bilirsin
Ayrılığın en derin acısını taşıyorum yüreğimde
Yalnızlık gözlerimden akıyor damla damla
Bırak Anne yanaklarım hep ıslak kalsın

Üzüldüğümü kimseye söyleme Anne
Varsın beni mutlu bilsinler
Başımı ellerimin arasına alıp
Çaresizliği nasıl yaşadığımı bir sen bilirsin
Gitmek bazen çözüm olsa da
Senden başka gidecek evim yok ki benim
Karanlık göğüs kafesimin içinde esir yüreğim
Duygularım gün ışığına hasret
Umut yok Anne umut yok

Kaldığımı kimseye söyleme Anne
Varsın beni gitti bilsinler
Ölenle ölünmüyor ama
Kalanlarla da yaşanmadığını bir sen bilirsin
Hayatım hep sessizliğe mahkum
Konuşmak istesem dilim
Sussam canım yanıyor Anne
İçimde birikenleri avaz avaz yutkunmak ne zor

Sevdiğimi kimseye söyleme Anne
Varsın beni taş kalpli bilsinler
Sevdiğim zaman
İçimde kopan kıyametleri bir sen bilirsin Sevmek ne tuhaf birşey Anne
Göğsüme kor ateşler doldurdum
Sönmüyor Anne
Şimdi sol yanımda bir Cehennem taşıyorum

Tükendiğimi kimseye söyleme Anne
Varsın beni huzurlu bilsinler
Hayatıma kattıklarımın yarattığı huzursuzluğu
Bir sen bilirsin
Hayatta en çok muhtaç olduğum şey bu belki de
Bir avuç huzur
Bırak onu da senin yanında bulayım Anne
Senden gelip,
Toprak Anaya gidişten ibaret değilmi ki hayatımız

Dünyamın karanlık olduğunu kimseye söyleme Anne
Varsın Güneş doğuyor bilsinler
Gece penceremde öten baykuşu bir sen bilirsin
Hayra yorsanda üzülmeyim diye
Sonum çok karanlık Anne
Yol gösterecek yıldız bile yok gökyüzümde
Ay kaybolalı çok oldu

Öldüğümü kimseye söyleme Anne
Varsın beni yaşıyor bilsinler
Yaşarken neler çektiğimi bir sen bilirsin
Sayısız yara taşıyorum ruhumda
İhanetin en sert rüzgarları esti
Gençliğimin baharında
Hayat zor be Anne hayat zor