Mehmet Çoban - Bisikletim

Benim babam bana
Bir bisiklet almamıştı
Küçüklüğümüzde
Uyduruk tahtadan
Arabalar yapardık
Çocukluk imkânlarımızla
Hızarcı amcalara
Yalvararak&yakararak
Sonra düşe kalka
Birbirimizi ite kaka
Yukarıdan aşağılara
Tozlu topraklı yollarda
Binerdik arabalarımıza

Sonra biraz büyüdüm
Simitçilik yaptım
Tuğla ocaklarında
Sabah ezanından
Yatsı ezanlarına
Kadar çalışırdık
Yani gidiş&gelişle
Mesai böyleydi
Babamdan önce
Çıkardım evden
Babamdan sonra
Girerdim eve
Henüz ortaokula
Gitmiyordum bile
Yaşımı sormayın
Girmişti yeni 12'ye

Kendime bisiklet aldım
Eski bir bisiklet 50 lira
O zaman 50 lira iyi para
Yılını söylersem anlarsınız Yıl 1951+12= 1963 ediyor
Henüz baharımı almadan
Bisikletin tadına varmadan
Çaldılar bisikletimi….
Akşam evde ağlıyorum
Babam güldü geçti….
Sahip çıksaydın&çaldırmasaydın
Ertesi günü bin bir umutla
Düştüm karakolun yoluna
Polis amcalara anlattım durumu
Babacan bir tavırla dinlediler
Bir güzel yazdılar çizdiler

Sonra babacan tavırlı olan

'Bak evladım, bisikletini
Bulunca bize haber ver olur mu? ”

Baktım gözleri yaşlı.

'Amca siz bulmayacak mısınız? ”

Gülerek baktı bana...

'Evladım biz nereden bulalım? ”
'Hem bizim o kadar çok işimiz var ki? ”
'Senin bisiklete sıra gelinceye kadar? ”

Ağlayarak dönmüştüm eve.
Ve o gün adaletle tanışmıştım
Ve o gün okulda öğrendiklerim
Yıkılıp gitmişti ta… Kalbimden
Ve o günden beri hiçbir şey
Tamir edemedi&kırıldığı yerden