Mehmet Çoban - Alev

Ne çok durulmak istedim
Yaş ilerledikçe arttı fırtınalarım
Sanki derin denizler gibiydim
Çok büyüktü dalgalarım

Gördüğüm her çelişki
Büyüdü fikrimde dev gibi
Yarına bir şeyler söylemek istedim
Kilitlenmeden önce dilim
Sözcükler boğazımda düğümlendi
Sesim sessizce yüreğimde inledi

Karakaşı kara gözü için hiç kimseyi sevmedim
Sözlere aldırış etmeden yürekleri dinledim

Dalgalar içinde yürekler aradım dingin
Bir dokunup, bin ah işittim

Maviden bir tutam çaldım geleceğe
Kırmızıya, siyaha çalma diyemedim
Beyazlar içinde yürüdüm özgürlüğe
Maviliklere bekle beni diyemedim

Kuru dallar gördüm
Gövdelerinden sökülmüş sürgün
Yapraklarına el sürdüm
Sevgiyle alınlarından öptüm
İnsanlar bitirmeden önce doğayı
Seyretmek istedim doyasıya güneşi ayı
Karanlıklardan gün yüzüne çıktım
Her köşeye, her ana, küçük sevgiler bıraktım
Biliyorum kaç zaman geçerse geçsin
Ben her zaman insanlığa çıraktım

Fidandım, ağaçtım, fide oldum
Mavilikler için sararıp soldum
Sahte gülüşlerle kahroldum
Keşkilerim uğruna mahvoldum

Yarından küçük bir an çaldım
Bütün masum yürekleri avucuma aldım
Zamanın, dışı sevinç, içi hüzün türkülerinde vardım

Aydınlık kızardı utangaç, mahcup kız gibi
Hayatıma bir esinti girdi buz gibi

İçim ısındı yandım kül oldum
Küllerden dirilip yarın oldum

Dün benim, bugün benim, yarın benim
Her sevincin, hüznün, idealin içindeyim
Karanlıklar içinde tutuşan mavi bir alevim