Mehmet AsLan - Yıl 2004

Eskidik artık, yıl ikibindört,
Yine başımızda bin bir dert,
Biz olduysak ta hep cömert,
Doldu etrafımız hep namert.

Bir yıl daha gitti ömrümüzden,
Yaşlar eksilmedi gözümüzden,
Aktı gülemeyen yüzümüzden,
Dönemedik asla sözümüzden.

Son yaprağı kopardım takvimden,
Onla bir yıl gitti kendimden,
İnsanlara verdikçe sevgimden,
Vurdular beni hep kalbimden.
Yenisini astığımda duvarıma,
Baktım bir yıllık kazancıma,
Gördüm ki benim zararıma
Hiçbir şey yoktu yararıma,

Yapmışız hep herkese insanlık,
Yinede duymadım pişmanlık,
Yıl bitmiş her günü karanlık,
Yenisi olur belki aydınlık.

Verdikçe insanlara sevgimizi,
Kimse anlayamadı niyetimizi,
Yanlış okudular hep kalbimizi,
Anlatamadık diye derdimizi.