M. Fatih Öztürk - Malazgirt Destanı

'-Şimdi burada, ne emreden bir sultan,
Ne de emir alan bir asker vardır. ”

Sen,
Allah'ın dini için savaşacaksın.
Allah'ın zaferi senin adına yazmasını ümit ederim.
Zafer ancak Allah'ın katındadır.
'-Ey Allah'ım;
Müslüman ordularını muzaffer kıl.”

Nihayet,
Bir Cuma vakti
Minberlerin ağacı
Hatiplerin seslerinden inledi
Yer yerinden oynadı haykırmalardan
Gökyüzü toza bulandı
Arzulu harp güçlü kılıçlardan
Ve başı boş otlayan aygırlardan gebe kaldı
Şimdi silahlı koruyucular
Ölüm çayırını koruyorlar
Ve geniş ağızlı kuyuların
Etrafında dolaşıyorlar
Öncüler öncülerle Keskin kılıçlar keskin kılıçlarla çarpıştı
Keskin kılıçlar türkü çığırdı
Sağlam kargılar oynadı
Süngüler büküldü atlılar cevelan etti
Ölüm kaseleri dolaştı dudaklarda
Kısa boylu kargılar doğrulup saldırdı
Ve başlar uçuştu bir bir.

Hür bir yüzle karşıladı harp ateşini
Vuruşma aşını lezzetli bulup
Teskin edilecek bir sel gibi
Yada;
' Gündüzü kaldıran bir gece” gibi
Saldırdı
Yeryüzünü kaplayan ordusuyla
Bir beyaz ateşi andıran kılıçları
Şimşek gibi indi düşmanın üstüne
Birler binleri öldürdü
Ve binlerden biri bile kurtulamadı

O gün
Allah, zaferini onlara indirdi.