Latif Memiş - Anneme

Anneme
Gülümsemenin ağlamaktan daha zor olduğu
Bir zamansa yüreğim.
İşte öylece kuşkusuz
sana seslenirim
Çok uzaklardan
Toprak gibi,hava gibi
Bir ozanın kaleminde
Bir şehidin kanında belkide
ANNECİĞİM

Yeni bir yıl daha yaşanacaksa sessizce
Yalnız geçen herşey bencildir biraz
Sensiz zaman,
kimsesiz gibidir
Ağlamak gibidir.
ANNECİĞİM

Ağlasamda inan
Gözyaşlarım sığmaz yüzüme
Onlar da sessizce yaşar
Görünmez gözlerine
ANNECİĞİM

Oysa sen,
yüreğinde düşüncelerin senfonisi
biraz ağlamaklı yürürken sokaklarda
her geçen zaman uzanır kalırsın
kırık dökük bir maziye
buruk bir rüzgar gibi geçer
ben ve anılarım

ağlamaklı sesinle, yürekten
hıçkırır, yine de yürürsün
geçmiş anı, gelecek bekleyişi
anlatmak istercesine
ANNECİĞİM

Gözlerin hep uzaklarda
Kayan bir yıldızda beklersin beni
Bazen umutların coşkusuyla yaşarsın
Bu yaşanmaz günleri

Hüzündür ki yaşanır gider an be an
Umudunla yaşam ekersin yarınlara
Tüm yalnız bekleyişlere
Çiçekler değıtırsın gülücüklerinde
ANNECİĞİM

İşte ilk günden bu güne dek
Tüm yüreklerde.
Soğuğa inat büyüyorsa kardelenler
Işık seli gibi bitmiyorsa sevgilerin

Tüm insanlar aynı noktada başlayıp
Aynı sözcüklerle sarılıyorsa kollarına
Senin eşsizliğine söylemeli tüm türküler

İşte bu yüzden, biliyorsun
Tüm gülücükleri kapına, yüreğinin dalgınlığına
Sunabilmek isteyişim.
Bütün çiçeklerin aynı minneti sunuşu
İşte bu yüzden, biliyorsun
Sensiz olamayışım
Olamayışımız
Tüm insanlarla bir.

(Aralık 1988 Ankara)