Kudret Kobal - Bira Kutusu

Bira Kutusu
Karşımda bir kutu bira
Yarı çıplağız ikimiz de
Onun buzları çözülmekte
Bende koptu kopacak fırtına
Gözlerimde boğulacak gece

Şu aptal teneke kutunun kaderi
Beceremese de beni avutmak olsa gerek
Lan kutu
Piç gibi kaldık ortada
Diyorum
Gülüyor
Fıstığın bitti diyorum
Gülüyor
Biliyor namussuz
Bu meret fıstıksız gitmez
Benimse senim yok
Hayat böyle çekilmez

Lan şerefsiz kutu
Atmışın kendini camdan sokaklara
Şimdi uzaklara gidiyorsun
Bir çöp kamyonunda
Tek başımayım bu loş ve leş odada
Gittin de ne oldu
Konuşacak kimse yok mu sanıyorsun
Beş kişiyiz masada
Dört duvar bir de ben
Buzlarımız çoktan çözülmüş Tamamı ile çıplağız
Bitmeye yüz tutmuş
Bira kutusu gibi yamulmuşuz
Suyunda yanan mum gibi
Hiç kimsenin kimsesi yok gibi

Terkedilmiş beş piç gibi

Şerefsiz bira kutusu
Benzettin beni de kendine

Gece yarısı
Taksimin meydanında
Büzülmüş buldum kendimi
Kısacıktım

Baktım istanbul dört duvar
Dedim arkadaşlarım burada
Yanılmışım
Evimle karıştırmışım

Baktım ben çıplak Taksim çıplak
İstanbul yabancı duvarlar yalancı

Piç gibi ortadayım

Söyle lan kutu
İstanbula bu sabah güneş doğar mı
Doğarsa ilk ışıkları ile
O su kelebeği omzuma gelir konar mı