Küçük İskender - Karo Valesinin İntikamı

bilmeden, sormadan, ağlamadan
neredeyse eğiliyordum dumanla;
kasatura ve vals
cinnet ve raks
doğrulacaktı iyi iki ayağı üzerinde gömülü
durduğum yorgun buharlardan;
gümüştüm.
gümüştüm, bunu söylemiş olmalıyım!
alüminyum bir el aynasıyla geçmişti çocukluğum
bakır bir boy aynasında bir asırlık kapris
ve ete, ve ete misafir gelen harcai duam
olgunlaşıp dökülmüştü birer birer his his...
neden tekrarlanıyordum hiç değişmeden
hiç bilmeden, hiç sormadan, ağlamadan..
ölü doğmuş, sufli bir uzak akraba gibi
kabullenmiştim
aşkı motosikletimin arkasına almayı;

gidiyorduk: otobandaydı
64 model maceram,
orada ucuz nefeslere çan
takmış yanlış
hayvanlar,
bir öcü bir yalnızlık yapmak için
bir ikramı bir red saymak için
safdilli, orospu ve şeffaftılar
onlar, lüzuma açtılar
onlar, mütevazılığa açtılar
onlar sıraya girip sırayla rahmimi açtılar!
rahmimde halayık cesetlerim
ve dört bir cihana kıvrak, meşhur böcekler götüren
rock-jazz ya da new wave kalbim
ya da kalbimin solo iktidarını elinden alan
meşgul mahşer kalmıştı. Kazılmıştım.
içimden tarihi bir intihardan başka birşey çıkmamıştı!
gümüştüm. ölmüştüm. gömülmüştüm.
sessizce. Bunu söylemiş olmalıyım!

size kendimi akıtamadan gitmiştim;
açık denize ulaşamadan sürünerek kuruyan asil bir ırmağın son asi damlasıydım,
kirpiğinizde kalmıştım, tahakküme takılmıştım,
yatağımdan derinliğinize düşememiştim;
siz bir bardak suydunuz, ben en çok bundan korkuyordum
anneme sizi anlatmıştım o kararmıştı
dışarı çıkmış içersini tabiata ihbar etmişti;
neden yine çöpadamdım hiç büyüyemeyen
hiç bilmeyen, hiç sormayan, hiç ağlamayan:
dört kez ağlamıştım topu topu zaten:
birincisi, okumayı söküp çıkarttığım gündü zamandan,
ikincisi, ilk sertleştiğim dirim, ah o mel'un çığlık,
sonrakini, söylemedem de olur,
son kere, gümüşü işittiğim o körkaranlık!

bugün hep ağlıyorsam kızmayın
çünkü doğarken hiç ağlamadım ben!
bunu söylemiş olmalıyım!
çünkü doğarken hiç ağlamaz ibneler!
ama, otobanda, sürerken 64 model maceramı
orada, zavallı şefkat misyonerleri
zavallı küçük yabancılar
zavallı kitapsız peygamberler
zavallı erk pezevenkleri, yani sizler,
aldırmayarak kasvetinizin hışmına ve
kendinizden bile habersiz
kanatmaya başladınız ricamı
cahilce, aptalca, önlemsiz!

ah ne yazık! ah ne yazık!
tatmin etmedi hırsınızı bir türlü
ölü ele geçirilmiş aşk mektuplarım!
asla coplanmadı
kurduğunuz hayallere kalkan çükleriniz!
siz, virajsız yolların sözde usta sürücüleri!
siz, yokuşaşağının kolaycı sözcüleri!
bilmeden, sormadan, ağlamadan
az daha eğiliyordum dumanla;
ben ananızın.mıyım
haydi durmayın
**kin beni! ..