Kemal Çakır - Depresyon

Geceye hazırlanan gündüzün telaşı var benliğimde
Mutsuzluk taht kurmuş sanki her bir yerimde
Ne beynimde akıl kalmış, ne gözlerimde fer
Birisinde isyan varsa, sebepsiz yaş var diğerinde.

Uzun yıllar kabul etmemek için çok direndim
Engel olamadım bir misafirim var bende benim
Hiç eksik olmuyor sorgulama, önüne geçemedim
Güçsüz hissediyorum kendimi, faydası yok beynimin.

Düşüncelerimle kamçılıyor her an bedenimi
Acıdan kıvransam da çıkmıyor hiç sesim
Şartsız teslim etmişim ona ben, kendi kendimi
Beynimde o ev sahibi, ben misafir gibiyim.
Ruhumda deli deli rüzgarlar estirmekte
Savurup alıp gidiyor beni istediği yerlere
Arada bir terk edip gitse de yine gelmekte
Öldürürsem kurtulurum ancak onu bin kere.

Nedir beynimi böylesi akılsız kılan,
Ne var da güçsüzlüğe teslim etmiş kendini?
Aslında kendinden başkası değil onu hırpalayan
Avucuna alıp düşünme zamanıdır artık beynini.!

İnsan kendi kendine karşı kazanmalı zafer
Aklım küsüp giderse sonra bedenim ne der!
Kim ne ederse başkası değil kendi kendine eder
Akıllı olmak gerekir kazanılacaksa şayet zafer.