Kemal Çakır - Aşk Çölü

Yolcusu olur muydum, bilsem çöldeki yalnızlığımı
Tutar mıydım ellerini, gözlerine takılıp kalır mıydım
Bekler miydim çocuklar gibi yollarını heyecanla
Meğer hataymış tek başına yolculuğum... zordayım.

Sen uykularımın katili, yollarımın engeli
Sen göz yaşlarımı kurutup, kan ağlatan çöl sıcağı
Sen her çarpışında hançerini kalbime vuran sevgili
Gülüp durma halime, bakıp bakıp uzaklardan.

Bırak sessizliğimde kimsesizliğimi, girme aramıza
Çaresizliğim kaderiyle baş başa ağlayıp dursun Telafi edemiyor, kurtulamıyorum bu hatadan
Bir şeyler yap da çık git kalbimden, ne olursun!

Sessiz, renksiz çöllerde bülbül neyler
Gözyaşları sesine, sesi göz yaşlarına karışmıştır
Solmuştur yüzü, yok olmuştur renkleri acıdan
Aşkının ıssız çölünde yapayalnız yanmaktadır.

Bir zamanlar ne güzeldi, yaseminler ve de güller
Her birine aşk ile, şefkat ile bakardı gönül
Acıyor, yas tutuyor şimdi gül dikenlerine
'Katlanacak kimsesi kalmadı' diye bülbül.