Kazım Öztürk - Kar

Kar
Kış geldi, kar yağıyor,
Zamanı artık,
Her şey zamanında isteniyor,
Ayağı yalın, başı kabak bir çocuk,
Elleri mosmor, durmadan ağlıyor..
Kimsesi yok besbelli,
Sırtında ceketi bile...
Üşümüş, burnu kızarmış,
Kar beyninin içine yağmış..
Bu ne ki, daha binlercesi...
Gez dolaş araştır,
Kar altında kalmış hayat bilmecesi.
Kar; temizlik, kar; saflık,
Kış gelince artmalı insaflık. Kimse donmasın, üşümesin,
Ekmek, ev, iş, elbise diye düşünmesin.
El ver, destek ver, nefes ver,
Bir kez olsun insanlığa ses ver.
Kendine insanlık olmaz, ne biçim edep?
Bir elin nesi, iki elin sesi var,
İnsan, insana muhtaç, kul, kula sebep,
Toplumu zorlama, herkesin hevesi var.
İlgisiz, aymaz, lâ kayıt,
Meziyet değil bunlar, kesin kayıt.
Görürsen, görülür, bakarsan bakılırsın,
Seversen sevilir, sayarsan sayılırsın,
Yardımdan uzak kalma, insanı hor görme,
Ölüm var; bir gün kefene sarılırsın....